19 grudnia 2024 r. podpisano porozumienie o przeniesieniu kościoła św. Jana do kościoła katolickiego.

Przewodniczący Rady Kościoła w zgromadzeniu św. Gunilla Svensson Pilefors i przewodniczący rady kościelnej w zgromadzeniu, Hans von Schreeb, powiedzieli, że „bardzo się cieszą, że wspaniały kościół św. Jana trafia w tak dobre ręce. Przejęcie Kościoła przez diecezję katolicką staje się ekumenicznym akcentem dla wszystkich zainteresowanych oraz wzorem tego, jak można stworzyć zaufanie i tolerancję w spolaryzowanym świecie.”

Kościół św. Jana ze swoją wysoką wieżą, w centrum Sztokholmu, jest ważnym punktem orientacyjnym na szczycie Brunkebergsåsen w stolicy Szwecji. Świątynia została zbudowana w 1890 roku według projektu Carla Möllera, wyglądem przypomina katedrę z pięknym wnętrzem w stylu gotyckim i miejscami dla 900 osób. Będzie to czwarty kościół katolicki w centrum Sztokholmu.

Już w 1651 została w miejscu obecnego kościoła zbudowana drewniana kaplica cmentarna, jako że rozciągający się wokół niej teren służył jako cmentarz ówczesnej parafii św. Jana i św. Jakuba. W okresie późniejszym były plany wzniesienia w tym miejscu kościoła kamiennego.

Po 1770 król Gustaw III wystąpił z inicjatywą budowy nowego kościoła w stylu klasycystycznym. Wykonanie projektu zlecono architektowi Jean Eric Rehnowi.

Prace wstępne rozpoczęły się 4 września 1783 a już w lutym roku następnego zostały przerwane. Powodem były krytyczne uwagi króla, który w tym czasie podróżował po Włoszech i zapoznawał się z ideami rodzącego się wówczas klasycyzmu, iż projekt Rehna jest staroświecki. Król zlecił więc francuskiemu architektowi Léonowi Dufourny’emu wykonanie nowego projektu świątyni. Dufourny zaproponował kościół w tzw. stylu nowo-antycznym, bez okien. Propozycja jednak wydała się dziwaczna i nie została przyjęta. Zamiast tego postanowiono wyremontować i powiększyć dotychczasową, drewnianą budowlę.

Pod koniec XIX wieku, gdy ludność Sztokholmu gwałtownie się powiększała, myśl budowy nowego kościoła odżyła na nowo. Ogłoszony został konkurs, który wygrał architekt Carl Möller. Propozycja jego zawierała kościół w modnym wówczas stylu neogotyckim. 14 września, równo 100 lat po pierwszej propozycji zbudowania kościoła, decyzja zapadła. W 1884 budowa ruszyła z miejsca i w Dzień Zesłania Ducha św. (szw. Pingstdagen) 1890 kościół został konsekrowany; uroczystości konsekracyjnej przewodniczył arcybiskup Anton Niklas Sundberg a udział w niej wziął m.in. król Oskar II.

W 1901 w kościele założono instalację elektryczną.

W 1914 zmieniono układ ławek w kościele, tworząc środkowe przejście. W latach 1945–46 miała miejsce gruntowna renowacja wnętrza świątyni pod kierunkiem architekta Erika Fanta; polepszono m.in. akustykę poprzez zamontowanie tzw. ekranów akustycznych w górnej części ścian i płyt z dykty – w dolnych.

W latach 1948–50 miała zewnętrzna renowacja. Poszycie dachu naw oraz wieży, wykonane pierwotnie z czerwonej, żółtej i brązowej cegły, ułożonej w geometryczne wzory, wymieniono na wzorzystą blachę miedzianą. W trakcie prac konserwacyjnych usunięto część wystroju zewnętrznego, m.in. rzygacze.

W 1969 zamontowano podświetlenie fasady kościoła.

W latach 1970–71 miały miejsce dalsze prace konserwacyjne: naprawiono pęknięcia sklepień, pod kierunkiem konserwatora Gösty Lindströma dokonano renowacji znajdujących się na nich malowideł a budynek kościoła został podłączony do sieci centralnego ogrzewania.

Od 1978 Polska Misja Katolicka w Sztokholmie, wynajmuje kościół do odprawiania katolickich mszy św. w języku polskim.

W 2000 wyremontowano wolno stojącą dzwonnicę.

Kardynał Anders Arborelius z rzymsko-katolickiej diecezji sztokholmskiej oraz biskup Andreas Holmberg ze Svenska kyrkan pobłogosławili umowę przekazania.

STREFA.SE