Pałac Krasińskich. Ta nazwa najczęściej kojarzy się z budynkiem przy Placu Krasisińskiego w Warszawie, gdzie mieszczą się pomieszczenia Biblioteki Narodowej. Zwany jest też Pałacem Rzeczypospolitej. Ale nie o nim w tym artykule jest mowa. Pałac o tej samej nazwie znajduje się na warszawskim Ursynowie przy ulicy Nowoursynowskiej.

Około roku 1776 księżna Izabela Lubomirska z Czartoryskich, wybudowała wspomniany pałac dla swej córki Aleksandry Potockiej. Przez długi czas pani Aleksandra nazywała go Ursynowskim Pałacykiem Rozkoszy. I taka nazwa mniej oficjalnie nadal egzystuje.

 Najpierw, przez pewien czas mieszkał, tu Józef Maisonneuve, szambelan koronny i przełożony wojsk królewskich. Lecz już od roku 1785 budynek był własnością Aleksandry Potockiej z Lubomirskich, żony Stanisława Kostki. Kostka Potocki rozbudował pałac według projektu Piotra Aignera. Następnie pałac był w posiadaniu Grzegorza Wykowskiego, później zaś Ignacego Kochanowskiego. Od roku 1822 Ursynowski Pałacyk był własnością Juliana Ursyna Niemcewicza, który w pałacu stworzył bibliotekę, gromadząc tu cenne zbiory bibliofilskie. Z biegiem czasu, gościł tu także Juliusz Słowacki, szukając natchnienia do swych wierszy.

Po roku 1832 roku, pałac należał do lekarza Wilhelma Malcza, a później na krótko  znów do Potockich. Od roku 1885 ursynowskie cudo architektoniczne zajmowała rodzina Krasińskich. W latach 1858-1860 całkowicie pałac przebudowano pod kierunkiem Zygmunta Rospendowskiego. Nadano mu styl neorenesansowy, zaś frontową elewację bogato ozdobiono płaskorzeźbami wykonanymi przez Faustyna Cenglera. Rzeźby te przedstawiają dwóch hetmanów: Stanisława Koniecpolskiego, który wsławił się obroną granic Polski przed nawałą szwedzką, a także Stefana Czarnieckiego, który bronił Krakowa podczas Potopu. Niedaleko rzeźb polskich hetmanów znajdujemy rzeźby Pawła Jana Sapiehy oraz Jana Tarnowskiego. We wnękach postawiono figury mitycznej Fortuny i bogini urodzajów Ceres. W typanonie, jak łatwo się domyśleć, istnieje herb Ślepowron, którym pieczętowali się Krasińscy. Obok wspomnianego herbu jest kilka rzeźb małych dzieci, które symbolizują pory roku.

Od roku 1895 Ursynowski Pałac należał do Ludwika Krasińskiego, zaś później do jego prawnuka Adama, który w roku 1906 podarował Ursynów Polskiej Macierzy Szkolnej. Od tego czasu mieściły się w budynku siedziby placówek oświatowych.

Podczas I wojny światowej, pałac ten został dotkliwie zniszczony przez wojska rosyjskie. Od roku 1921 właścicielem pałacu był hrabia Edward Raczyński. Z biegiem czasu przekazał go on ministerstwu Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

Od roku 1956 ursynowski pałacyk należy do Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Mieści się w nim m.in. rektorat uczelni. Ze względu na swą funkcję przez środowisko uczelniane pałac ten nazywany jest „Pałacykiem Rektorskim”. Park przy pałacu graniczy z rezerwatem przyrody o wdzięcznej nazwie Skarpa Ursynowska.

Miłośnicy starodrzewów mogą się delektować się w ogrodach otaczających Pałac  przyrodniczymi okazami. Wiele grup literackich i towarzystw historycznych przybywa do tego zakątka Warszawy, by podziwiać spuściznę Lubomirskich i Krasińskich. Wiele tomików poetyckich, zawiera wiersze wychwalające tę architektoniczną perełkę stolicy.

Ursynowski kwiecie

perło nadwiślańska

widząc ją klękniecie

siedzibo hetmańska…

Ewa Michałowska-Walkiewicz