W Sztokholmie w wieku 78 lat zmarł Adolf Szutkiewicz, działacz Solidarności, aktywny działacz Emigracji Niepodległościowej. W Szwecji znalazł się po internowaniu w Stanie Wojennym. Przez wiele lat był zaangażowany w pomoc potrzebującym w Polsce, zwłaszcza dzieciom. O swojej historii i dzieciństwie opowiedział Zygmuntowi Barczykowi w książce ”Dojrzewać na polu bawełny” (Wydawnictwo Polonica, Sztokholm 1999).

Pogrzeb Adolfa Szutkiewicza odbędzie się 8 lutego o godznie 13 na cmentarzu Haga Norra w Sztokholmie.

Wspomnienie o Adolfie Szutkiewiczu opublikujemy wkrótce.

Na zdjęciu (od lewej) Adolf Szutkiewicz ze Zbigniewem Muchowiczem w Ambasadzie RP w Sztokholmie

Niżej nota biograficzna z Encyklopedii Solidraności:

Adolf Szutkiewicz, ur. 10 V 1940 w Montiakach k. Wołkowyska (obecnie Białoruś). Ukończył Technikum Mechaniczne w Elblągu (1960), technik samochodowy.

1960-1964 operator sprzętu ciężkiego w Poznańskim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych, 1964-1965 operator w Szczecińskim Przedsiębiorstwie Transportowo-Sprzętowym Budownictwa, 1965-1967 operator w Zarządzie Zieleni Miejskiej w Szczecinie, 1967-1971 w Bazie Sprzętu Melioracyjnego, 1971-1974 w Zarządzie Portu Szczecin, 1974-1976 operator na kontrakcie w Rejonowym Przedsiębiorstwie Melioracyjnym w Toruniu – budowa w Iraku, 1976-1983 w Kombinacie Budownictwa Ogólnego nr 1 w Szczecinie. W 1953 odmówił świadczenia pracy w Zielone Świątki, w niedziele i in. święta na zesłaniu w kołchozie Machta-Żan w płd. Kazachstanie. 1977-1979 działacz i kolporter KSS KOR, 1979-1980 KPN.

18-30 VIII 1980 przewodniczący KS w strajku okupacyjnym w Kombinacie Budownictwa Ogólnego nr 1 (ok. 2,7 tys. pracowników). Od IX 1980 w „S”, przewodniczący Komisji Robotniczej „S” przy KBO-1, IX 1980 – 13 XII 1981 organizator i uczestnik akcji rozwiązania Komisji Samorządu Robotniczego w KBO-1 i tym samym pozbawienia realnych wpływów jej przewodniczącego-sekretarza PZPR, członek Prezydium MKR w Szczecinie, przewodniczący Komisji Koordynacyjnej Budownictwa przy MKR. Do 13 XII 1981 wiceprzewodniczący Krajowej Komisji Koordynacyjnej Budownictwa przy KKP, inicjator strajku w Szczecińskich Zakładach Poligraficznych (zablokowanie wydania dzienników: „Głos Szczeciński”, „Kurier Szczeciński”) na znak protestu przeciwko zatrzymaniu przez cenzurę wydania pierwszego numeru niezależnego tygodnika „Jedność Stoczniowa” (jesień 1980). Sygnatariusz porozumienia na szczeblu ministerialnym z 29 X 1980 dotyczącego układu zbiorowego pracy w budownictwie. 5 VI 1981 delegat na I WZD Regionu Pomorze Zachodnie, pomysłodawca i wykonawca akcji uniemożliwienia Albinowi Siwakowi (członkowi Biura Politycznego KC PZPR) wręczenia odznaczeń państwowych pracownikom z okazji Dnia Budowniczych w X 1981.

13-15/16 XII 1981 współorganizator i członek KS w Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego (spacyfikowanej przez wojsko, ZOMO, czołgi, amfibie). Aktywny uczestnik pomocy represjonowanym, kolporter wydawnictw podziemnych i dostawca materiałów poligraficznych dla wydawców prasy podziemnej, poddawany wielokrotnie przeszukaniom i przesłuchaniom. 25 III 1982 aresztowany, do 22 IV 1982 osadzony w AŚ KW MO w Szczecinie; po głodówce prowadzonej od 17 IV 1982 i groźbach samopodpalenia 22 IV – 2 VIII 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Wierzchowie. 22 IV – 4 XII 1982 w Strzebielinku. Od 1983 aktywny w podziemiu w grupie działaczy z dr. Janem Otto na czele.

Od 11 VII 1983 na emigracji w Szwecji. 1984-2005 kontroler techniczny w Dziale Produkcji ASEA ABB w Sztokholmie. 1984-1989 współorganizator corocznych demonstracji pod Ambasadą PRL w Sztokholmie w rocznicę XII 1970 i wprowadzenia stanu wojennego. Do 1987 prezes Sztokholmskiego Oddziału Kongresu Polaków w Szwecji Do 1989 organizator przemytu książek i sprzętu poligraficznego do Polski dla opozycjonistów, wspomagający akcje charytatywne (m.in. pomoc pieniężna dla poszkodowanych przez los ludzi opozycji). 1991-1994 i w 2001 organizator dużych akcji zbiórki pieniężnej wśród szwedzkiej Polonii na rzecz polskich dzieci w Kazachstanie (kolonie w Polsce dla 200 dzieci). 2001-2007 realizator regularnej pomocy dla Domu Dziecka w Wierzchowie (pieniądze, odzież, zabawki), w 2004 dla Ośrodka Pomocy Społecznej w Debrznie, dla Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego i Hospicjum człuchowskiego Szpitala Powiatowego im. J.O. Parnasa (wózki inwalidzkie, sprzęt medyczny). Od 2006 na emeryturze.

Bohater książki Zygmunta Barczyka Dojrzewać na polu bawełny (Sztokholm 1999).

Wyróżniony Odznaką Honorową Sybiraka (1994), odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczpospolitej Polskiej (2005).

Do 9 IX 1983 rozpracowywany przez Wydz. V WUSW Szczecin w ramach SOS krypt. Operator.